«Όταν γράφτηκα στη Γερμανική Σχολή, δεν μιλούσα λέξη γερμανικά και έπρεπε να πηγαίνω σε μια γερμανική πανσιόν, όπου το φαγητό ήταν άθλιο, αν και έκανα πολύ καλές παρέες. Από εκείνα τα χρόνια δεν έχω όμορφες αναμνήσεις, διότι στη μνήμη μας μένουν συνήθως τα δυσάρεστα γεγονότα. Για να συγκρατήσω τα πιο ευχάριστα, άρχισα να κρατάω ημερολόγιο, αλλά όταν το διάβασα ύστερα από έναν χρόνο, βρήκα τις σκέψεις μου και το ύφος της γραφής τόσο ανόητα, που το έσκισα σε χίλια κομμάτια. Επομένως, μου έχουν μείνει μόνο οι αναμνήσεις από τον σαματά και τις αταξίες που κάναμε στην τάξη.

»Μόνο ένα γεγονός με γεμίζει με περηφάνια: ο έπαινος που πήρα στην 7η τάξη. Στην 8η τάξη δεν πέρασα και τόσο καλά, διότι έπαιρνα τη μία γραπτή τιμωρία μετά την άλλη. Ύστερα ήρθε και ο πόλεμος να σπάσει την καθημερινή σχολική ρουτίνα. Οκτώ μήνες αργότερα, το σχολείο ξανάνοιξε, για να μου φέρει μερικά δυσάρεστα βιώματα, καθώς αποβλήθηκα τρεις φορές».