Είναι γεγονός ότι η πολυμεσική και πολυτροπική προσέγγιση των ιστοριών με ψηφιακά μέσα, η οποία αποδίδεται πλέον στην εκπαιδευτική διαδικασία με τον όρο Ψηφιακή Αφήγηση (αγγλικός όρος: Digital Storytelling), αποτελεί μια πρακτική συγκερασμού αφηγηματικού και ψηφιακού περιεχομένου, συμπεριλαμβανομένων εικόνων, ήχου και βίντεο, ώστε να δημιουργηθεί μια ταινία μικρού μήκους με δυνατά συγκινησιακά συστατικά.
Μελετώντας τη σχετική βιβλιογραφία, εστιάσαμε στο γεγονός ότι, σύμφωνα και με την Ένωση για την Ψηφιακή Αφήγηση (Digital Storytelling Association), οι ψηφιακές ιστορίες φαίνεται να αντλούν τη δύναμή τους ακριβώς από αυτό τον συνδυασμό εικόνων, μουσικής, προφορικής και γραπτής αφήγησης, δίνοντας έτσι άλλη διάσταση στους χαρακτήρες και στις καταστάσεις. Εξίσου ενδιαφέρουσα ήταν και η πληροφορία ότι ο όρος Digital Storytelling χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1990 από τον κινηματογραφιστή Κεν Μπερνς στο ντοκιμαντέρ του The Civil War (Ο εμφύλιος πόλεμος), όπου για τη διήγηση της ιστορίας της Αμερικής χρησιμοποιείται η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, μαζί με φωτογραφίες, κινηματογραφικά πλάνα και μουσική[1]. Επομένως, σύμφωνα και με τη σύγχρονη έρευνα (Robin, 2008), ψηφιακή Ιστορία αποτελούν και τα ιστορικά ντοκουμέντα που εξετάζουν γεγονότα του παρελθόντος και μας βοηθούν στην κατανόησή του.
[1] http://kenburns.com/films/civil-war/